کد مطلب:43186 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » حديث شناسي

تفسير فراز سيزدهم خطبه صدوپنجاه و دوم نهجالبلاغه كه دربارة كيفيت فاصله ميان خداوند و موجودات است چيست؟

«وَ الْبائِنِ لا بِتَراخِي مَسافَةٍ» [و دور از اشياء است، بدون برقراري فاصله ميان او و اشياء]
آنچه كه از نوع بشريت سراغ داريم، اين است كه اكثريت قريب به اتفاق آنان، با يك تصور باطل دربارة خدا چنين گمان ميكنند: خداوند در بالاي آسمانها بر يك تخت بسيار بزرگ و مرتفع نشسته و از آنجا مديريت جهان هستي را به دست گرفته است!! لذا مابين خدا و آنان فاصلة هندسي بسيار زيادي وجود دارد كه براي وصول به او اگر امكان پذير باشد ميليونها سال، شايد هم به مقياس سال نوري لازم است!! در صورتيكه خداوند متعال غير همة موجودات است، ولي نه با فاصلة جسمي از جسمي ديگر، بلكه بمانند روح يا نفس انساني، جهل و عدم شناخت خداوندي موجب شده است كه انسان ما بين خود و خدايش آنهمه فاصلة نامعقول را برقرار بسازد.
بگذاريد در اين مورد يك اصل كلي را يادآور كنيم، باشد كه در فعاليتهاي علمي و معرفتي و اجتماعي ما مفيد باشد. ما در زيانها و ضررهاي خيلي از اسباب شرّ و ضرر مادي و مقامي و شهرتي ميانديشيم و تا آنجا كه امكان داشته باشد در رفع آنها ميكوشيم. و در اين جريان بقدري اهتمام ميورزيم كه به مجرد احساس زيان و ضرر، فوراً به دنبال پيدا كردن علت و شرايط و طرق برطرف كردن آنها ميدويم. تلاش ميكنيم. اما از يك درد و بيماري بسيار شكنجهزا و زيان آور و ضرر بخش، چنان در غفلت يا بياعتنايي عمدي بسر ميبريم كه گويي ما افراد بشري اصلاً چنين درد و بيماري نداريم. اين بيماري چيست؟ و درد آن كدام است؟ اين همان جهل و ناداني است كه خودخواهي و عقبماندگي و حق كشيها و خونريزي و خودكامگيها و پا گذاشتن روي همة ارزشهاي والاي انساني، دردهاي عافيتنماي آن ميباشد.

---

ترجمه و تفسير نهج‎البلاغه ج 25
آية الله محمدتقي جعفري